Wat mythen omringen seksuele voorlichting op school en hoe het echt werkt? Spreek artsen Alexander Kulikov en Elena Meshkova.
Het artikel is speciaal gemaakt voor het gezamenlijke project van Psychologies en UNESCO Bureau 17 tips om een meisje snel opgewonden te krijgen in Moskou “Territory Teeens: Guide for Parents of Adolescenten”.
Seksuele voorlichting van adolescenten wordt beschouwd als een kwestie van exclusief zijn geliefden. Wereldervaring toont echter aan dat schoolprogramma’s voor seksuele voorlichting, rekening houdend met de psychologie van adolescenten en de tradities van het land, een grote bijdrage kunnen leveren aan het handhaven van de gezondheid van toekomstige ouders. Wat mythen omringen seksuele voorlichting op school en hoe het echt werkt? Spreek artsen Alexander Kulikov en Elena Meshkova.
Ouders zijn de belangrijkste opvoeders
Morele lessen worden precies in het gezin geleerd, en niet zozeer door gesprekken als door de dagelijkse acties van de ouders. Hun relatie met elkaar als man en vrouw, mannen en vrouwen worden een voorbeeld of antipremer waarop een seksuele (in de breedste zin van het woord) kinderen opvoedt. Maar de “technische” informatie over de seksuele kant van het leven bijna altijd en overal ontvangen kinderen via andere kanalen – via collega’s, televisie, bioscoop, boeken, internet, sociale netwerken. Maar alleen de school kan correct, geschikt zijn voor het tijdperk van kennis over reproductieve gezondheid en seksuele relaties.
Effectieve schoolprogramma’s voor seksuele voorlichting houden rekening met de psychologie van adolescenten, hun echte behoeften aan informatie en proberen niet hun natuurlijke interesse in kwesties van seksuele relaties te overstappen. Maar tegelijkertijd vormen ze, samen met kennis, een verantwoorde houding en vaardigheden van communicatie en beslissing -het nemen van adolescenten om seksueel debuut te vertragen en, nog belangrijker, het veiliger maken.
Seksuele voorlichting op school
Verlichtingsprogramma’s voor schoolkinderen op het gebied van seksuele relaties ontstonden voor het eerst in post -water Europa. In 1955 werd seksuele voorlichting een verplicht onderwerp op alle scholen in Zweden, in Duitsland werd het op school geïntroduceerd in 1968 en in Oostenrijk – in 1970. In dezelfde jaren begon het te worden geïntroduceerd in Nederlandse, Zwitserse en Finse scholen. Tegelijkertijd begonnen gratis overleg voor adolescenten over kwesties met betrekking tot de anticonceptie en planning van het gezin te ontstaan. In de jaren tachtig was seksuele voorlichting wijdverbreid in Frankrijk, België, Groot -Brittannië en enigszins later in Spanje en Portugal. In de jaren negentig werd het verplicht in Tsjechië, Griekenland, Denemarken, Estland. Als gevolg van dergelijke innovaties was het mogelijk om de prevalentie van seksueel overdraagbare aandoeningen en abortussen bij adolescenten te verminderen*.
Tegen het midden van de jaren negentig heeft de CIS wijdverbreide optionele en zelfs verplichte klassen in het onderwijzen van levensvaardigheden van kinderen en adolescenten en de basisprincipes van een gezonde levensstijl. Maar in de jaren 2000 werden deze items, die nooit wijdverbreid wonnen, uitgesloten van het verplichte schoolcurriculum. Alleen in Oekraïne en Armenië in schoollessen in het kader van de “basisprincipes van gezondheid” en “gezonde levensstijl”, kwesties met betrekking tot de puberteit, de ontwikkeling van seksualiteit, de constructie van gezonde relaties op basis van vertrouwen, respect en gendergelijkheid, de geboorte van de geboorte van kinderen en het handhaven van reproductieve en algemene gezondheid. In de Republiek Moldavië is het onderwerp seksuele relaties opgenomen in het verplichte programma, maar het wordt niet bestudeerd in de klas, maar op een speciale site waar elektronische trainingsmodules worden geplaatst **.
De ervaring van Finland is leerzaam. In de late jaren negentig werden vanwege economische achteruitgang, onderwijs en gezondheidszorgkosten verlaagd. Seksuele voorlichting op scholen is een optioneel geworden. De gevolgen werden onmiddellijk gemanifesteerd-het aantal abortussen bij tienermeisjes (met ongeveer 50%) nam toe, de incidentie van infectieziekten die seksueel werden overgedragen. In 2004 werd seksuele voorlichting opnieuw verplicht. Voor een korte tijd daalde het aantal jonge mensen dat op jonge leeftijd begint met het seksuele leven, en het aantal tienerzwangerschappen en de bevalling is afgenomen ***.
Elena Meshkova -Candidate of Medical Sciences, kinderarts van de hoogste categorie, geëerde arts van Oekraïne, plaatsvervangend algemeen directeur van de National Children’s Specialized Hospital Okhmatdet (Kiev, Oekraïne)
Alexander Kulikov -Doctor of Medical Sciences, professor van de afdeling kindergeneeskunde en pediatrische cardiologie van de Noordwestelijke medische universiteit vernoemd naar. EN. Mechnikova, hoofd van het educatieve en wetenschappelijke centrum voor de ontwikkeling van klinieken, vriendelijk voor jongeren (met de steun van UNICEF) (St. Petersburg, Rusland).
Voordelen of schade?
Toen de programma’s voor seksuele voorlichting alleen in Europa werden geïntroduceerd, twijfelden velen aan hun nut en vreesden ze de schade die ze konden veroorzaken aan kinderen en adolescenten. Geschillen hierover worden nog steeds niet over de hele wereld afgenomen. Zowel ouders als onderwijswerkers worden vaak gevangen genomen door mythen, niet wetende dat de echte feiten over competent gecompileerde preventieve programma’s. De belangrijkste klacht tegen seksuele voorlichtingsprogramma’s is dat ze volgens velen een vroeg seksueel debuut veroorzaken. Studies die in veel landen zijn uitgevoerd, toonden echter aan dat seksuele voorlichting niet bijdraagt aan vroege seksuele relaties ****. Bovendien kan het het begin van seksuele relaties vertragen en een meer verantwoorde houding vormen ten opzichte van seksueel gedrag. Nog een veel voorkomende mythe – dat seksuele voorlichting kinderen van onschuld berooft. Het verkrijgen van een betrouwbare, overeenkomstige leeftijd en volledige informatie van een gezaghebbende bron is in feite nuttig. Ze ontnemen onschuld en verwonden vaak de psyche van de kindinformatie die is ontvangen van de “geavanceerde” collega’s, senior kameraden, van de media of van internet.
* Normen voor seksuele voorlichting in Europa, WHO, FCPSZ, 2010. Staaf.Org/ftp/oficial/standart_sex.PDF
** Seksualiteitseducatie in Europa, IPPF European Network, 2006.
*** Bevolking van de wereld in 2011, YUNFP, 2011. GTmarket.ru/bestanden/nieuws/2011/unfpa_the_state_of_world_population_2011.PDF
**** Internationale technische gids voor Gendal Education UNESCO, 2009.
Wat educatieve programma’s geven?
Effectieve en uitgebreide educatieve programma’s over gezondheidsproblemen, waarin voldoende aandacht wordt besteed aan seksuele voorlichting, omvat discussie over morele en psychologische kwesties en helpen adolescenten:
- Wacht met het begin van seksuele relaties of verwijder ervan;
- Blijf trouw aan één partner;
- Verantwoordelijke benadering van gezinsplanning,
- Gebruik beschermingsproducten voor hiv -preventie, seksueel overdraagbare aandoeningen om een ongeplande zwangerschap te voorkomen.
Kennis en vaardigheden die tijdens de training in dergelijke programma’s zijn verworven, vergemakkelijken communicatie en begrip, het opbouwen van gezonde relaties, oplossing van conflicten, dragen bij aan hun harmonieuze ontwikkeling.
